vrijdag 29 mei 2015

Waar kan ik doortrekken?

Vandaag schrijf ik over wc's. Ja, dat kan maar beter van meet af aan duidelijk zijn, zodat jij - beste lezer - gewaarschuwd bent. Maak je geen zorgen, ik ga het niet uitgebreid over flatulentie, darmwerking of andere plastische uitingen hebben. Nee, ik gun je vandaag een inkijkje in de internationale kleinste kamertjes. Hoewel, kamertjes...

Gymnastiek

Wie kent ze niet? Die hurktoiletten in Frankrijk, altijd goed voor een paar gymnastische capriolen langs de Autoroute du Soleil. Voor veel mensen een nachtmerrie. Met een beetje geluk kom je opgelucht én droog uit het hokje. En heb je na al die jaren vakantieverkeer in La Douce France eindelijk door dat je, in ieder geval als vrouw, voor het beste resultaat gewoon met je derrière boven de afvoer moet hangen, gaan die Fransen na jaren tegenstribbelen ineens mee met de modernisering en staan er zo maar 'gewone' wc's (lees: zitwc's). Moet niet gekker worden.

Sproeien maar!

Frankrijk is trouwens niet het enige land met hurkwc's. Zo was ik eens op vakantie in Tunesië en, jawel: hurktoiletten. Mét sproeisysteempje ernaast voor na de grote boodschap. Ik kwam deze constructies onder andere tegen in Kairouan (bij de Grote Moskee), maar in meer toeristische oorden zijn ook 'gewone' wc's te vinden.

Er valt ook een hoop (pardon the pun) te zeggen over de entourage. Bij de Romeinen was het toiletbezoek een sociale aangelegenheid, maar bij ons Westerlingen is die dagelijkse gang van zaken weggemoffeld achter gesloten deuren. Soms zitten achter die deuren ware paleisjes, dat dan weer wel.

Saloon

Waar dat meestal niet het geval is, is Rusland. Althans, bij de openbare wc's op de treinstations. Men is daar voorbereid op grote aantallen reizigers, dus de toiletgebouwen zijn vaak behoorlijk omvangrijk. De associatie met veedoorvoer is gauw gemaakt, maar dat terzijde. Hoe dan ook, ik moest eens van de faciliteiten gebruik maken en wat bleek: de hokjes werden afgesloten met een soort saloondeuren. Ja, van die halve klappertjes, zonder slot. Heb je al een beeld?

En het kan nog bonter. In een Russisch gehucht kwam ik eens terecht in een soort betonnen schuurtje, mannen rechtsaf, vrouwen links, geen hokjes, geen doorspoelmechaniek, slechts een vloer. Maar ja, als je moet, dan moet je....

Hee, buuf!

Denk je al behoorlijk wat gezien te hebben op wc-vlak, kom je in Beijing iets anders tegen. Die dag had ik een fiets gehuurd om kriskras door hutongs (verzameling nauwe straatjes met kleine, lage woningen) te fietsen, toen ik merkte dat de grote hoeveelheid thee die ik bij het ontbijt had gedronken, zich meldde. Geen horeca in de buurt, dus ik ging op zoek naar een openbaar toilet. Er was een dame die de bezoeker de weg wijst. En nou komt het. Ze wees naar een punt verder in een toiletruimte, waarin een paar muurtjes haaks op het toegangspad te zien waren; toilethokjes, dacht ik. Goed, op naar het achterste hokje dan maar. Blijken al die hokjes open te zijn! Juist ja, geen deuren. En in elk hokje zat een vrouw op haar gemak haar ding te doen, al keuvelend met de buren. De ambiance had dan ook wat weg van een kippenhok. Jammer dat ik geen Chinees versta, anders was ik vast op de hoogte geraakt van de plaatselijke nieuwtjes.
Later leerde ik, dat de huisjes haast nooit een eigen toilet hebben en dat iedereen gebruik maakt van deze ruimtes.
Raar? Mja, voor een Westerling met zijn toiletpaleisje zeker wel. Dus even slikken en doorlopen, vooral niet tussen de muurtjes kijken.
Aha, daar is mijn hokje. Hee, krijg nou wat, een hurktoilet!











maandag 11 mei 2015

"Red Rusland, maak kindertjes!"

Afgelopen zaterdag was het Dag van de Overwinning in Rusland: de dag waarop de Russen het einde van de Tweede Wereldoorlog vieren. De beelden van de parades, de enorme vlaggen en de massa's mensen deden me denken aan die keer, dat ik getuige was van deze feestdag.

Voor mijn studie was ik in 2000 een halfjaar in Rusland, Moskou om precies te zijn. Ik studeerde er aan de Linguïstische Staatsuniversiteit (MGLU) en verbleef in een gastgezin.
Op 9 mei, de Dag van de Overwinning dus (nee, geen bevrijding: overwinning) was het stralend weer. In het centrum overal mensen, muziek, vlaggen, lawaai.... En: geen verkeer. Een andere wereld in een anders zo drukke stad!

Er lopen ook altijd veteranen (hoe lang nog, trouwens?) tussen de feestende mensen; mannen én vrouwen, die een hoop te vertellen hebben. Om de haverklap worden ze door omstanders bedankt voor hun heldendaden of krijgen ze bloemen in hun handen gedrukt.
Tijdens m'n wandeling belandde ik op een plaatsje achter het Rode Plein, waar een veteraan luid stond te declameren. Er kwamen steeds meer mensen om hem heen staan en ik besloot even te luisteren. Hij bleek een duidelijke visie te hebben over de toekomst van Rusland: de Russen moesten trots blijven op hun geschiedenis, goed voor hun ouderen zorgen en de jongeren moesten vooral maar veel kindertjes krijgen want dat maakt een volk sterk. Ik weet niet of 'sterk volk' het resultaat is van veel kinderen hebben, maar druk wordt het zeker en dan kun je hoe dan ook niet om ze heen.

Het werd me gaandeweg duidelijk, dat de beste man behalve medailles ook een stuk in zijn kraag had en wel erg op dreef was. Dat bleek helemaal, toen hij mij in het vizier kreeg en rechtstreeks tegen mij begon over het belang om als jonge vrouw kinderen te krijgen en ze goed op te voeden (het zweet brak me uit; om meerdere redenen, maar dat terzijde). Hij pakte zelfs mijn hand en legde die zo maar in die van een jonge vent, die in de buurt stond. Triomfantelijk: "Kijk, zo simpel is het, als jonge mensen elkaar maar vinden!" Mijn tegenwerping, dat ik niet van Russische afkomst was en dus geen Russische kindjes op de wereld zou zetten, wimpelde hij af want ja: ik sprak toch Russisch, dan heb ik duidelijk gevoel voor het land en met een Russische man kom je een heel eind.

Of die jongen en ik ons ongemakkelijk voelden, vraag je? Nou, dat is bepaald een understatement. We schoten in de lach en speelden maar een beetje mee. De jongen verontschuldigde zich, min of meer plaatsvervangend. Hij stelde zich netjes voor en liet toen ook maar mijn hand los. De veteraan zelf was inmiddels al bezig met een ander verhaal.

Het heeft me trouwens wel een leuke dag opgeleverd: die jongen bleek met allemaal vrienden en vriendinnen op pad te zijn en ik werd zo meegetroond naar het Rode Plein, waar we met z'n allen feest hebben gevierd. Heeft die veteraan toch voor verbroedering gezorgd.