donderdag 4 februari 2016

Wat een foto op Facebook teweeg kan brengen...

Pas geleden plaatste ik een foto op de Facebook-pagina van Verbreed Je Horizon (VJH). Op zich niets bijzonders, zou je zeggen, ware het niet dat deze foto meer aandacht genereerde dan andere (ik parafraseer Facebook even, dat overigens meteen met advertentievoorstellen kwam...). Later sprak ik 'volgers' in levende lijve en die begonnen er ook al over. Van waar die nieuwsgierigheid?

Een bed

Om te beginnen, zal ik de foto omschrijven. Geen geduld? Scroll dan naar beneden. Goed. Wat zien we? Een opgemaakt bed, in een kleine ruimte met een raam. Dat is het.

Trein

Het bijschrift op Facebook zal ook wel van invloed zijn geweest op de populariteit onder de volgers van VJH. Ik had er bij vermeld, dat het de plek was waar ik zo'n vier (4!) dagen bivakkeerde tijdens mijn Transmongolië-reis en dat alles wat ik toen nodig had, te zien was: leesvoer, dagboek, slaapplek, uitzicht en all-round kom voor pap (ontbijt) en noedels/rijst (lunch/diner). In die kom passen trouwens ook stukken gekookte kip, gedroogde worst en andere etenwaren die reizigers onderling delen.

Snurken

In de treincoupé passen vier mensen en zoals je ziet, verbleef ik rechtsonderin. In een eerdere post heb ik verteld, hoe mijn Russische gastmoeder een oppasser voor mij geregeld had. Nou, deze Pavel had de plek tegenover mij en dat bleef zo gedurende dat hele traject richting Siberië. De twee overgebleven plaatsen werden onderweg ingenomen door een vrouw en een man en later door twee mannen, die voor hun werk onderweg waren. Ja, toen was ik dus de enige vrouw in de coupé. Ik kan je vertellen, dat ik die nacht niet echt lekker heb geslapen. De heren snurkten namelijk nogal (!).

Bang

Ik snap wel, waar de interesse vandaan komt: het gaat heus niet om dat bed en die kom - zo'n mooie foto is het nou ook weer niet. Nee, het gaat om het idee, misschien zelfs wel de droom die de foto vertegenwoordigt. Transsiberië of Transmongelië spreekt tot de verbeelding, toch? Ik heb het geluk, dat ik die jeugddroom - want dat was het - waar heb kunnen maken.
Soms krijg ik de vraag, of ik niet bang was tijdens de reis. Die vraag wordt meestal gesteld in het licht van de hedendaagse ongeregeldheden in de wereld. Ik kan volmondig zeggen, dat ik niet bang was. Natuurlijk lette ik op mijn spullen, had ik mijn documenten áltijd bij me (belangrijker dan de inhoud van mijn rugzak) en bleef ik alert. Verder heb ik alle indrukken en ervaringen over me heen laten komen: het slapen in de trein, de gastvrijheid, de gore wc's, het eten, verdwaald raken of toch niet, een roedel wilde honden (!) en een herkauwende yak op aanraakafstand in Mongolië, fietsen in Peking... Ach, ik kan wel even doorgaan.

Daarom is de foto zo geslaagd: de belofte van al die belevenissen zit erin.