donderdag 23 juli 2015

Star Trek: Deep Space Nine - culturele obstakels op TV

Okee, komt ie. Ik volg de serie "Star Trek: Deep Space Nine". Voor de duidelijkheid: ik hou helemaal niet van science-fiction, aliens en wat ermee samenhangt, maar DS 9 (voor de intimi) heeft wel wat.
E., mijn man, wilde de serie uit de jaren '90 opnieuw kijken en het liefst met mij. Ik ben er niet trots op, maar ik heb me laten omkopen. Met een massage. Tja, zo gaat dat in relaties.

Trekkie

De eerste aflevering heb ik werkelijk uitgezéten. Kom op: een zoveelste telg van Star Trek, een enorm ruimtestation, uiteenlopende eh... levensvormen aan boord, stijf acteerwerk en een hoog 'eind goed, al goed'-gehalte... Mja, je zou om minder wegzappen. Onbegrijpelijk dat er hele volksstammen (goed, vooral van het mannelijke soort) weglopen met die serie. Pff, en dan dat rondgestrooi met technische termen als er wat gesleuteld moet worden aan computers, metertjes, afweerschermen of iets anders dat stuk is...


Tablets, USB-stick


De techniek speelt sowieso een belangrijke rol in de serie: onze helden moeten namelijk een heel ruimtestation werkend en duizenden bewoners levend zien te houden. Het schijnt, dat er aardig wat apparaten in ons 'echte' leven gebaseerd zijn op wat er in deze serie(s) te zien was: zo gebruiken de personages op DS 9 een soort tablets (veiligheidsrapportages!) en memorysticks (Klingon opera's!) en dat ruimschoots voordat die dingen bij ons, gewone stervelingen, mainstream werden. Wel grappig, dat ze in de serie voor elk onderwerp apart een tablet of stick hebben; dat er meer data op één zo'n ding past, hadden ze nog niet bedacht.

Rules of acquisition

Nou weet je een paar van mijn bedenkingen bij de serie. Waarom kijk ik dan? Star Trek: Deep Space Nine heeft heus interessante kanten. Het feit, dat er verschillende levensvormen op een kluitje wonen, wordt goed gebracht: zo zijn daar de Ferengi's met de onwrikbare handelsrichtlijnen en hun neus (oren!) voor profit, de Klingons met hun strijdbaarheid, de Bajorans en hun geschiedenis met de Cardassians... afijn. Zeker in het begin van de serie wordt er in elke aflevering wel een culturele crisis beslecht. Commander/Captain Sisko neemt hier, met zijn levenservaring en wijsheid, vaak het voortouw.

Cult(uur)

Star Trek: Deep Space Nine is zeven seizoenen op TV geweest en is met recht een 'cult-serie' te noemen. Gaandeweg de seizoenen worden de rode draden langer, de conflicten complexer en de afleveringen boeiender. In de -voor mij- recentste aflevering moest er bijvoorbeeld een gemengde bruiloft plaatsvinden met alle culturele obstakels van dien: welke tradities volgen ze en hoe ver gaan ze erin? De spanning liep hoog op, ook omdat een (schoon)ouder zich in het strijdgewoel wierp (pun intended: het waren namelijk Klingons en die mengen zich héél graag in strijdgewoel).
Verschillen tussen mannen en vrouwen, vrouwen op hoge posities, discriminatie tussen rassen, communicatieproblemen... alles passeert de revue. Je zou het eigenlijk zo kunnen copy-pasten naar het echte leven.

Natuurlijk is het 'slechts' een TV-serie, laten we dat niet vergeten. Maar wel eentje, waar we misschien wat uit kunnen halen op intercultureel gebied: ondanks pogingen daartoe worden normen en waarden uiteindelijk niemands strot in geduwd, maar de bewoners van het DS 9-universum dienen wel rekening te houden met elkaars afkomst. Volgens mij kom je daar een heel eind mee... en niet alleen op DS 9.






 

dinsdag 14 juli 2015

A la carte eten in Peking

Al eerder heb ik geschreven over mijn reis met de Transsiberië-express, maar daar valt zo veel over te vertellen dat ik er nog een blog aan wijd. Waar ik het een tijdje terug had over militair machtsvertoon bij de grens, wil ik je nu meenemen naar het eindpunt van mijn reis: Beijing (of: Peking).

Transsiberië

Ongeveer een maand tevoren was ik vol verwachting en met een rugzak van 16 kilo (!) in Moskou in de trein gestapt. Daar werd ik uitgezwaaid door mijn Russische gastgezin, dat ik sinds m'n studie in Rusland (zo'n 8 jaar eerder) kende en bij wie ik mijn reis was begonnen. Over de Russische gastvrijheid valt een boek te schrijven, waarschijnlijk kom ik er ook nog eens op terug.
Hoe dan ook, daar in de trein drukte mijn 'gastmoeder' een mannelijke, wat oudere medereiziger op het hart goed op haar 'dochtertje' (Russen zijn gek op verkleinwoorden) te letten. De arme man kon bij zo veel aandringen alleen maar plechtig beloven dat ie dat zou doen.
En daar zat ik dan, in de trein op weg naar Siberië.

Berken

Ondertussen gleed de trein onverstoorbaar langs uiteenlopende landschappen: propvolle steden, kale grasvlaktes, complete bossen, totale leegtes en berken, veel berken. Als reiziger maak je ook nog eens tijdsprongen, want het traject strekt zich over zo'n negen tijdzones uit. Ik heb op de raarste tijden aan een ontbijt gezeten. Of was het avondeten?
Niet alleen uitzichten en tijd vlogen voorbij, ook het weer deed een duit in het zakje. Zo was het bij het beginpunt Moskou zo'n 13-15 graden, grijzig en droog, in Siberië zonnig en een comfortabele 20 graden (inderdaad, Siberië is niet permanent in winter gedompeld) en in Mongolië werd het overdag ongeveer 15 graden en 's nachts maximaal een graad of vijf. Aardig om te weten, is dat ik daar in een zogenaamde ger-tent of yurt logeerde...Laten we zeggen, dat het traditionele openhaardje geen overbodige luxe is.

Hittegolf

Na Mongolië volgde China. In de trein kregen wij, reizigers, alleen maar een lakentje toebedeeld om onder te slapen, terwijl er bij de voorgaande trajecten altijd een deken bij zat. En zo warm was het nu toch echt niet!
Later bleek dat de stewards en stewardessen van de trein het bij het rechte eind hadden... Van een schamele 9-10 graden klom de temperatuur tijdens de nachtelijke rit namelijk richting de 30 graden. En op het station van Beijing bleek de hittegolf compleet: zo'n 35 graden. In de schaduw.

Food!

Later die dag ging ik op zoek naar een restaurantje. In een van de vele hutongs vond ik een mooi plekje en vroeg met handen en voeten (sorry, ik beheers geen Chinees) om een menu. Het was me eerder opgevallen dat er bij veel restaurants plaatjes hingen van de gerechten, dus ik hoopte hetzelfde systeem op het menu terug te zien. Helaas...
Met diezelfde handen en voeten probeerde ik een anderstalig menu te regelen. De ober leek me te begrijpen, hij knikte nog eens beleefd en kwam kort daarna terug met een andere map. En nou komt het: dat menu was in het Russisch! Ha, was ik even blij dat ik die taal beheers. Ik bestelde een overheerlijke roerbak van spinazie en ei. En na de maaltijd af te hebben gesloten met een aromatische Chinese thee zocht ik moe en voldaan mijn hotel weer op.

Pas later besefte ik, dat ik me zojuist in China had gered met Rússisch. Huh?










woensdag 8 juli 2015

Carte Postale

Vandaag ga ik het hebben over post; ansichtkaarten om precies te zijn. Voor de jongere lezers onder jullie: een ansichtkaart is een stukje karton van - meestal - A6-formaat, dat je als vakantieganger met zonnige groeten vanaf je vakantie-adres verstuurt naar de achterblijvers. Google of wiki het maar eens!

Over een vakantie mailen of app'en kan toch ook, zeg je? Goed, deze blog is misschien niet voor jou...

Verrassing!

Terug naar mijn post. Afgelopen week zat er een kleurrijke kaart in de brievenbus, vol met Franse taferelen uit de Bourgogne. Ach, om weg te dromen, zo mooi. Wie was er zo attent om een kaartje te sturen? De verrassing was compleet, toen het om een cursist bleek te gaan. De man had Franse lessen bij Verbreed Je Horizon gevolgd en was er toen erg enthousiast over. Het was al prettig om positief commentaar te krijgen, maar een kaart slaat wat mij betreft alles! Het was de opsteker van de dag. Wat zeg ik? Van de wéék!


Daar heb ik wat aan


Vorig jaar gaf ik een kennismakingscursus Russisch: tien lessen vol cultuur, alfabet, basisconversatie, muziek en nieuws. Een van de cursisten had een reis geboekt naar Moskou en Sint Petersburg en wilde de beginselen van het Russisch leren; de cursus kwam haar dus goed uit.
Een paar weken later lag er op de mat een kaart met een foto van de Verlosserskathedraal in Sint Petersburg (Google of wiki hem maar even, ik wacht wel...Mooi hè?). Zo leuk! De boodschap van de cursiste was dat ze toch al aardig de straatnamen en teksten op de gevels kon lezen en dat dat best handig bleek te zijn.

Mijn conclusie: een taal- en cultuurcursus is leuk en handig (!). Maar vooral: tevreden cursisten? Mooi. Post ontvangen van tevreden cursisten? Nog mooier!






PS de Franse zanger Francis Cabrel heeft trouwens een prachtig nummer gemaakt over een "Carte Postale" (= ansichtkaart).

PPS ook zonder vakantiekaart ben je van harte welkom bij de taal- en cultuurcursusen van Verbreed Je Horizon.